دۊخان مرأ، دۊخان
اي جۊر دۊخان مرأ-
کي تي صدا
به کۊ بينيشته آفٚتابˇ
أرسؤنه وأگردانه
جي دؤب دکفته آدمانˇ راهي ىأ
ألأن کي خئلي وخته خؤفتدي
دپرکانه
اۊ جۊر کي گؤرخانه تأنه
زيمينأ خۊ نيهئبˇ جا بپرکانه
اۊ جۊر صدا مرأ دۊخان
بدأ
تي نازنين صدا جا آسمان واوه
گۊلانˇ ره هميشه آفٚتاب ببه.
تي خؤب دۊخاندنˇ ره من بمرد
أگر ديپيچه تي صدا کۊىه
تۊمامˇ جنگلان ؤ دشت ؤ درره ىه
جي هر طرف گۊلˇ آلاله رؤخ کۊنه
خۊ سؤرخˇ غۊمچه أمرأ جنگله
-أ کؤهنه داغ بيدئه-
اي پارچه خۊن کۊنه؛
جي چشمˇ مردۊمان بکفته آشنا!
ألأن بهار اۊجۊر بهارˇ گۊل به گۊل
نيه
ألأن دئه آفٚتاب
اۊجۊر زمينه فنتاوه
خۊسفره سر دئه آسمان
اۊجۊر ستاره دينچينه
شبانٚرۊز هوا هميشه أبريه
نأ گرىه ىه، نأ خنده ىه
نأ گرىه ىه، نأ خنده ىه
دی ۱۳۵۱ – لۊلمؤن
محمد فارسي
أ شعر-ه خۊش دأرمه. خؤرم شعره. أ فصٚل گه به، مره یأد دکفه. اباذر غلامی قؤلي: ما بۊشؤ، سال بامؤ، بهار نامؤ!