«حسب الحکم، قریب سی هزار کس از بیه‌پس و بیه‌پیش در آن محل که زمستان شدید و برودت هوا و سرما به منزله‌ی سد سدید بود، [برای محاصره کوهستان و هدایت جانوران به سمت شاه] حاضر شدند و شاه عباس به اتفاق خان خانان [نماینده شاه سلیم، فرمان‌روای هندوستان] در جنگل رانکوه شکار دل‌پسند کرده، از جانوران مثل گاوکوهی و حشیررنگ و خوك و خرس و پلنگ و سایر حیوانات وحشی آن مقدار صید شد که محاسب و هم و قیاس از تعداد آن به عجز و قصور معترف گردید. در آن شکارگاه عرض کردند که دوهزار و هفت‌صد آدم از مومنان و مسلمانان از صدمت سرما و برودت هوا هلاك شده‌اند. شاه عباس آن را وقعی ننهاد و بعد از استیفای حظوظ سیر و شکار در صحبت خان عالم، عازم ولایت مازندران بهشت‌نشان گشته، امرا و وزرای گیلانات و سایر رعایا و عجزه و بیچارگان، به اماکن و اوطان خود معاودت نمودند.»
/تاریخ گیلان. عبدالفتاح فومنی. توضیحات داخل قلاب [] از ورگ.
تی دسته قربون. باید میلته فهمانین که عباس گیلونه چقد ضربه بزه…
ایشونه شاه عباس کبیر…
کلا اما چون هیچ.قت هیچکسه باج ندایم همه امی همره لج بون خودا کورش پیره بیامرزه. هنده اون…
باخی که امی روزگاره بدجور بهم بزان. خصوصا عباس و رضا پهلوی…
ای توصیفی که بخوندم فیکر کونم هو بازی چاه نخجیر ایسه که از بازی های سنتی گیلون به حساب آیه.