یکچی کی خئلی مأ اذئت کؤنه اینه کی گاگلف فامیل و دوست و آشنا گردˇکله مئن، ای‌جور تفاقؤن دکئنه:
./یکته خانم یکته واشˇ نؤمه می جی واپورسنه و مو بلد نیم و گونه: تو چوجور گیلان‌شناسی ایسی کی گیلانˇ محللی واشؤنˇ نؤمه ندؤنی؟
./آقایی سفره سر مأ «کالˇکبابئی» تارؤف کؤنه و منم گونم دوس ندأنم و گونه: آؤ! تو چوجور ادعایˇ گیلان و گیلکی و «ای‌جور گبؤن» دأنی بازین «غذایˇ محللیˇ گیلان»ه نخؤنی؟ گیله‌مردم ای‌جور سوسول؟
./می پئر وختی هیچ‌جوره منئه می نظره راجه به خو روستا کی می آبا و اجدادی روستام محسوب بنه عوضأکونه و می تحسینه می شهرˇ جی اینه، گونه: پس الکی گونی گیلان‌شناسی! گیلان همه روستا دئه. هرچی دأنیم روستایی جی دأنیم.
./می رفئق کی آسمؤنˇ مئنˇ پرنده نؤمه می جی واپورسنه و منم کی می ذهنˇ مئنˇ مورغؤن دو دسته ویشتر نین (آگه پرأگیرن کلاجن و اگه پرأگیته‌منئه‌بون کرک!) گونم ندؤنم و می رفئق گونه: هچی دأنی ادعا! پس او نشریه‌ٰنˇ مئن (یکجور گونه «او» و اشاره به دور کؤنه کی بخاله هر سال فقط شبˇ عید مطالعه کؤنه) چی نویسنی؟
./یکدفأرم یک عزیزی خو دوستی‌ئه می همره وأچه چون بفأمسه مو متالˇ موسئقی‌ئه خوش دأنم!
مو هیچ حقˇسأی نکؤنم کی ای‌جور زمتؤن راجه به «فرهنگ مسلط شوونیستی» و ای رسمی فرهنگˇ قؤربانی‌ئن کی هی عزیزؤن ببون گب بزنم. چون دؤنم هچی کالˇ گبه. خالی، ترسˇلرزˇ همره گونم: مو گیلان‌شناس و مؤحقق نیم. مو به گیلکی نویسنم. هین. ادبیات! قصه! هونی کی کتاب و مجلله مئن چاپ بنه. هوشؤن کی اوشؤنˇ بدئه‌پسی تأجوب کؤنین و اوشؤنˇ خؤندنˇ جا، واپورسنین: چره به گیلکی بنویشتی؟ چره به گیلکی بنویشتم؟ چون گیلان‌شناس نیم. چون می شهره خوش دأنم. چون روستا زندگی ناجهٰ ندأنم. چون لایجؤن و رشت و انزلی خیابؤنؤنه، هیته ای کارت‌پؤستالی عکسؤنˇ همره عوضأنکؤنم کی زیبیل-زیبیل دیجیتالی دوربینؤنˇ همره، آخرˇهفته‌ٰن، کوه و دار و دریا و آسمؤنˇ جی بکنده بنه!
دیدگاه‌ها
11 پاسخ به “می عذاب”
تی دس درد نوکونه. عالی بو
عالی بوو .. :)
ولی من ازت سوال پرسیدم بلد بودی.
البته هرجا بتؤنم اؤجا بدئم، اؤجا دئنم. مخصوصن گیلکی ادبیات و زوان و واژه‌ن حؤزه مئن تا اؤره کی می جی بر بأ.
راس گئه زهرا، گاه گلفی، دونی! هرچی بیشتر بدونی، کمتر دونی!
چرا این مطلب به خط کیسم نیست؟
دلایل زیاده. به هر حال خط کیسوم یک پیشنهاد بود که اجرا و همه‌گیرشدنش نیازمند عوامل مختلفه. اما در حال حاضر به نظر می‌رسه هنوز باید از همین رسم‌الخط موجود برای تولید محتوا استفاده کرد.
پیشنهاد کونئم:
به جای کؤنه بنویسیم کونئه kun6
منئه مننئه ‘manne
خشته نباشی دلاور
من ۲۸ سالمه . پدر و مادرم و کلاً اصالتاً رشتی هستیم… متاسفانه از زندگی تو سرزمین پدریمان به دلایل اقتصادی محرومیم! من بعد از مدتها برای مسافرت و دیدن اقوام به رشت اومدم فکر کنم تابستان ۹۱بود. دو مسئله منو خیلی خیلی نگران کرده. که مهمتر از بحث خط هستش. خواهش می کنم در موردش بحث و نظر بکنید: یکی اینکه چرا مسئولین استان گیلان به این راحتی اجازه میدن اراضی کشاورزی تغییر کاربری بده و به ویلا و تفرجگاه سرمایه داران تهرانی تبدیل بشه؟ دوم اینکه : چرا اغلب جوونای امروز گیلان از هویت خودشون فراری شدن. دیگه حتی پدر ومادرا دلشون نمیخواد بچه هاشون گیلکی صحبت کنن! یا بعضی اوقات پوشش محلی داشته باشن؟
خواهش میکنم این مسائل رو جدی بگیرین
اگر در آرشیو مطالب (متن و فایل‌های صوتی) ورگ جست‌وجویی کنید خواهید دید که بارها به این موضوع‌ها پرداخته شده و پرداخته خواهد شد. چرا که این دغدغه‌ی ورگ و مساله‌ی مهم قوم گیلک است.