کم-کم به روز جهانی زبان مادری (أمير ما ۱۸ برابر با دوم اسفند) نزدیک میشویم و توی اینترنت هم فعالان و دلسوزان زبان گیلکی مشغول فعالیتهایی برای این روز هستند که سعی میکنم در ستون وبمجی تا حد ممکن منعکسشان کنم.
این متن هم تحت عنوان “زبان مادری و عدالت اجتماعی؛ گزارههایی به بهانهٔ روز جهانی زبان مادری” نوشتهٔ خواننده و همراه این وبلاگ، احمد زاهدی لنگرودی است که با هم میخوانیم:
مقبرهٔ یادمان شهید؛ در دانشگاه پزشکی و بیمارستان داکا در بنگلادش. به یاد آنهایی که در ۲۱ فوریه ۱۹۵۲ به خاطر جنبش زبان بنگالی تظاهرات کردند و کشته شدند.
الف) تمسخر زبان گیلکی در کشور، متاثر از آسیبهای استبداد سلطنتی در تمسخر اقوام حاشیهٔ فلات ایران است، که متاسفانه مختص به گیلکان هم نیست. بهنام ملتسازی، در ظاهر پیشرفت و با شعار جعلی «تمدن بزرگ» و با تحقیر فرهنگی و حذف مشارکت اقتصادی-سیاسی اقوام گوناگون فلات ایران -که منع آموزش و گسترش کاربرد زبان مادری و گویشهای بومی ذیل طرحهای توسعهٔ سرمایهدارانه، موسوم به «نوسازی» بارزترین نمود آن بود- اقدام به حذف زبان مادری مردمی شد که نظام حکومت مرکزی از هرکدام به نوعی کینهای در دل داشت. از گیلک و بلوچ و کورد و تورک و عرب؛ پس به تمسخر زبان آنان نشست و بیان افراد الکن و نادان را در نمایشهای عمومی و رسانهها به آن زبانها ترویج داد. آسیبی که تاثیرش هنوز هم برجاست. (بیشتر…)