مشت̌ يحيی هر وخت مرا دئیی می پئرأ خودا بيامورزی دأیی. ای جور خأستی بفأمانه می هوايأ بدأرا. تااوجايی كی مرأ ياده – خودا شيمئه امواتأ بيامورزه – می پئر̌ خودا بيامورز، أن̌ موشتری بو. موشتری كی چیبگم، خأستی ان̌ ورجا ايچی بهينه ويشتر ان̌ وستی كی كومكی ببه، نيويره زيادم او چك چيأ نياز نأشتی.
مشت يحيی يأ جه او وخت كی كوچيك بوم شناختيم. تازه جوان بو، ايپچه كرچ. ايتا نمد̌ كولا خوسرنأیی، أراده دستی مره اسباب زئئی بردی أرا اورا فوروختی. كويی، تورب، تورش̌ انار، كونوس، بينهخالواش، أجور چيان. مرأم می پئر̌ ورجه هميشك نازدأيی، گاگلف اگر خوردن شا بدأشتهبی مثلن خوج،كونوس يا انجيل، ايتا دوتا مرا به دسأ دأیی. امما من نوخورديم. خاستيم بوخورم ولی می مار مرأ ياد بدأبو كیبيرون̌ اسبابأ تا نوشورم نوخورم.
ای روزا كی ايتا خوج مرا فأدأبو بيده من نوخورم، واورسه چيه پسر چی رئه گاز نزنی؟ می دهن بپرست بوگوفتم من نوشوسته اسباب نوخورم. بوگوفت أؤو تی جان̌ رئه بيميرم چیرئه زودتر نوگوفتی گول̌ پسر. بأزون ايتأ بدره چلک̌ آب كی چرخ̌ جير دأشتی بأرده بيرون، خوجأ جه می دس فأگيفت جوخاست اون̌ دورون، ای بار دوبار آب بكشئه بيرون بأرد دوبارده مرأ به دسأدأ. مرأ دينی! باز نوخوردم و مشت̌ يحيیيأ بد بأمؤبو.
– بد بأمؤ كی بأمؤ. تو خأستی تی رئه ننی.
– نتأنستيم.
(بیشتر…)