مشت̌ يحيی هر وخت مرا دئیی می پئرأ خودا بيامورزی دأیی. ای جور خأستی بفأمانه می هوايأ بدأرا. تااوجايی كی مرأ ياده – خودا شيمئه امواتأ بيامورزه – می پئر̌ خودا بيامورز، أن̌ موشتری بو. موشتری كی چیبگم، خأستی ان̌ ورجا ايچی بهينه ويشتر ان̌ وستی كی كومكی ببه، نيويره زيادم او چك چيأ نياز نأشتی.
مشت يحيی يأ جه او وخت كی كوچيك بوم شناختيم. تازه جوان بو، ايپچه كرچ. ايتا نمد̌ كولا خوسرنأیی، أراده دستی مره اسباب زئئی بردی أرا اورا فوروختی. كويی، تورب، تورش̌ انار، كونوس، بينه‌خالواش، أجور چيان. مرأم می پئر̌ ورجه هميشك نازدأيی، گاگلف اگر خوردن شا بدأشته‌‌‌بی مثلن خوج،كونوس يا انجيل، ايتا دوتا مرا به دسأ دأیی. امما من نوخورديم. خاستيم بوخورم ولی می مار مرأ ياد بدأبو كیبيرون̌ اسبابأ تا نوشورم نوخورم.
ای روزا كی ايتا خوج مرا فأدأبو بيده من نوخورم، واورسه چيه پسر چی رئه گاز نزنی؟ می دهن بپرست بوگوفتم من نوشوسته اسباب نوخورم. بوگوفت أؤو تی جان̌ رئه بيميرم چیرئه زودتر نوگوفتی گول̌ پسر. بأزون ايتأ بدره چلک̌ آب كی چرخ̌ جير دأشتی بأرده بيرون، خوجأ جه می دس فأگيفت جوخاست اون̌ دورون، ای بار دوبار آب بكشئه بيرون بأرد دوبارده مرأ به دسأدأ. مرأ دينی! باز نوخوردم و مشت̌ يحيی‌يأ بد بأمؤبو.
– بد بأمؤ كی بأمؤ. تو خأستی تی رئه ننی.
– نتأنستيم.
دئن̌ چشمأ نأره آقا. می چرخأ تازه رنگ بزئم، بيدين. دأنی مراچی گئه؟ گه تی بيوک̌ اوتاقأ كويا عوضاكودی؟، هسأ من أ نانجيبأ چی بگم! هر چی بدرد بو، بوگوفتم، هه، آقايا بدبأمؤ.
– بد بامو كی بامو. همه چی يا كی آدم نوا به خودش بيگيره. تو تی چرخا داری، اونم خو چرخا. تو تی بارافوروشی، اونم خو بارا. تی ره ننه مش̌ت‌يحيی. تو قديمی كاسبی. بيست ساله من ترا شناسم. من كوچی زایبوم تو كاسب بی.
– ده نه ده آقا،شوما آسان گيريدی تی چشما قوربان. به أ سادگیم نيه.
– مشت يحيی اون كی تی بارا نزه
– داشتيم آقا!
– چی ياداشتی؟
– ان چی بو مرا بوگوفتی؟
– چی بوگوفتم؟ چی ره به خودت‌گيری مشت̌ يحيی.. من كی تی مره شوخی نارم. من كرا تی مره جدیگب زئندرم.
– آخر مهلت نده. هأتؤ ای نفس هارای كشه، لاب كونه.
– سگ لاب كونه مشتی. ان چی حرفيه تو زنی!
– ان بدتر از سگه آقا. شوما درز بخانده، ايپچه قضاوت بوكون آخر…
– من كی قاضی نيم مشتی. تی ره ننه
– ايشتاو زنه آقا. بيجه مردكه. گه بلال وادانه بداره، كل واشانه بداره. مرا خايه درده بده، واكفه.
– خاب خو مالا جار زنه. تو مگر كلی؟
– نه
– خاب چی وستی پس ترا بد آيه؟
آخر من كولا بنا دارم. مردوم خيال كونيدی من كلما
– خاب اوسان. الان تابستانه.
آخر عادت بوكودم آقا. من جه اول جوانی كولا بنا دارم، می ره چيتينه اوسانم.
راست گوفتی مشت̌ يحيی. از اول كی اونا بيده داشتيم كولا به سر داشتی. هسأ هأ كولايه كی به سر داره يا ايتا دئه، باقايده مرا خاطر نيه. ايوار كوچيكانی مرا ياده ايتا دوچرخه سوار كی ان̌ امره شوخی داشتی توندیبأمؤ اون̌ جولر ايتا زنگ بزئه، اون̌ كولايا جه ان̌ سر اوساده بوشو. بيچاره مشت̌ يحيی كرا اسباب فوروختن‌دوبو بوتوراست. بازون چن تا دوكان اوشن‌تر كولايا تاودا زيمين. ركاب بزئه اون سر̌ را بوشؤ. من امؤن‌دوبوم كولايا اوسادم بأورم انأ فأدم. بازارا خانده اوساده بو. اونم دونه دوروشت̌ سه وخته انجيل مرأ فادا، بوگوفت ان تی جايزه. انجيلا شوستن نخايه، اونا هأتؤ پوستا گير. تا مدتی هم من هم اون وختی كس كسا دئيیم خانده گيفتی امه را.
– خورم عادت نوكودی ده مشتی.
بوگوفت : آخر…
– آخر چی
– آخر اونم كولا داره، خوسر نيهه. ايتا گمج̌ شندره كولا خو چرخ̌ جير داره. نانم جه كويا بيافته هر وخت̌ بیوخت بيرون آوره فو زنه خو سر نيهه. مرا فانديره.
– خاب بداره، خاب بنه. چی به مگر مشتی؟. تو چی ره همه چی يا به خودت گيری؟ كولايا كی فقط توناری، همه داريد. تو عادت داری دايم تی سر بنی. اونم گاگلف خو سر نيهه. مردوم كولا داريد، كولا نيهيد، اصلن كولا اوسانيد. كولا اشان̌ سر شئه، ای بابا…
– آخر آقا اونا شوما نشناسيد. يك نسناسی ايسه كی… الكی أ شندره كولايا كج كجا خو سر نيهه، مرارخشنا گيره، خايه مرا سر بسر بنه.
فكر بوكودم مشتی بی نوخون جوش نزنه. حكمن انا دس پرأ گيريدی. هتو چیيا مانه.
– من دوخانم تر̌ توربه، اون گه ژيپ. من دوخانم بينه خاليواش، اون گه ژيب. من دوخانم تازه ككج،اون…
– وسته مشت̌ يحيی وسته. چی ره ايپچه اوش‌تر نيشی.
– آخر آقا من از اول هه يا ايسابوم. شوما كی هميشك اراشو̌ن آمون كونی دانی سالان̌ ساله من ايأ ايسام. می جگا هأيأيه. اون تازه بأمؤ داره. اون می زاک̌ سلاماله، شوما فرمايی دئه. من كوشتر بشم؟ هرجگايا دينی بيگيفته يه. سگ مذهب جا صاحاب داره، سرقفلی داره. تكان بوخوردی تی جگايا جه دست‌بدائی. ده نتانی بايی تی سرجا. مردوم دعوايی بوبوييدی. كس- کس̌ حورمتا ناريدی. من كی دعوايی نيم. میسر مچه’يا نيدين أتؤ خفه‌يه، می ديم̌ پر أتؤ بوران دكفته‌يه. می دورون صافه آقا. شوماكی مرا شناسی. جغرز أن بوبوسته بي، من أيأ چی غلطی كوديم. ناقلن ايتأ كهنه وانت داشتيم بار دوكوديم دروازه تهران ايسابيم.
مشت̌ يحيی فشار ايپچه بزئه بوجور. مهلت ندأ.
– می أ طرفیيأ فاندر. نه، نه، تی رويا گردانئن نوا، بفهمه می روزيگارا سيا كونه. يك نامردی أن ايسه كی، چيچيني‌‌أ رنگ كونه قناری جا فوروشه. انا اوتؤ نوا دئن كونده زانو نيشته نأره كونه. قاب بازی ايسه كی دوناره. ناكس او مورغ̌ خوروس̌ جير، كولوش̌ ميان، مواد جابجا كونه. أن̌ مورغ̌ خوروسان همه چورتیئيدی.همه تان موادیئيدی.
– چی گی مشت̌ يحيی؟!
– أن بيميره راست گم آقا. چن روزه می پا كچله انگوشتا توشك بزه ايپچه فلنگمه، اولاغ̌ پئر، مرا گه شل̌ خوينه!. ايپچه بئس بيدين أن̌ موشتريان مورغ̌ خوروس هينيدی يا مورغانه.
خاب مورغانه بهينيد. مورغانه هم فروشه. دينی كی كولوش̌ سر ديچه نها.
دئه نه دئه آقا. بشكسته مورغانه’ن̌ پوست̌ ميان مواد نيهه فروشه.
– چی گی مشت̌ يحيی؟!
خو ديما سيلی زنه گئه ان بيميره آقا راست گم.
مرداكا فاندرم. نيشان نده ولی ايتا دوتا تازه جوان پاچوك أن̌ ورجا نيشته‌ئيد گوم گومه’دريد. أتؤ نمايه‌مورغ̌ خوروس̌ سر كله‌يا دسأزنيدی ولی بخر آدم نيئيدی.
– خاب مشتی أتؤ كی تو گی بد جايی واكاشتی تی آغوزا. أطرفی چی؟ أن روبرايه؟
– اَ طرفی آقا، بوگوفتم و بوسوختم!
– يعنی چی بوسوختی؟
– اطرفی ايتا بيوه زناک̌ جا غل ماغل داره. سند و سالی ناره. أن̌ پيله دوختر ايمسال ديپلم فأگيفته كار̌ دونبال گرده. آقا تانی أن̌ رئه كار دست و پا بوكونی؟ دو تا ده دوختر داره مدرسه شيدی.
– چی فروشه؟
دينی كی آقا، تورشی، درار، سكنجبين، نارنج آب، رب انار. ايتا كشه نی چن تا اسپل̌ جارو،گمج دانه و زيبيل بنا داره. فروش بوشؤ، بوشؤ، نوشؤ، هوشانا هو زيبيل̌ ميان بار زنه، بره بخانه. هنده فردا صُب أوره ايا. روزان هأنه كاره.
– ببچاره زنای اشا̌ن مره چوتو خو زندگی يا چرخانه؟
– هوتو كی من می زندگی يا سيا واكودم. هوتو كی اَ ری، ژيب زنه، خو زندگی سيا واكودن دره. هوتو كیا مردای مردوم̌ جاغل ماغلا نا… ای روزا بوشوبو كويا، چی دونبال نانم. خو بساطا هوتو فوگود بوگوفت‌ايبچه اشانا بپايا. وختی بامو بوشوم ان̌ ويرجا بينيشتم دو قلم اسباب كی بوفروختم ان̌ پولا فادام. ايتا شيشه‌درارا خودم اوساده بوم ولی نوگوفتم من بيهما، اون̌ پولم اونافادام خاستيم كومک̌ حال ببم. آقا فردا می رئه گب بيرون بارديدی. نانم كو اجل برگشته چو تاودا كه مشت̌ يحيی زناك پاجير بينيشته خايه اونا صيغه‌بوكونه! اَی بر پدر̌ هر چی جلب̌ آدم. مردوم چی ره أتؤ واتركسته رو بوبوستيدی آخر.
مشت̌ يحيی ايواركی كفری نوبوسته! بنا كوده بد̌ بيرا گوفتن. أن̌ چومان تيری پيری بوشو بوبو قولبه، واتركسته. بولند بولند بوگوفت خايم بدانم كو گومگز انا جه خوشكم بيرون بارد.
مشت̌ يحيی يا تفتأزئه بو. خو جرقده پولوكانا واكوده بو. دو قدم بوشو بلال فروش̌ طرف. خو كولايا اوساده رو به اون بداشت بوگوفت كی گه يا من كلما؟ بلالی بوگوفت ژيب، ايتا شيشكی دَوَست.
مشت̌ يحيی بأمؤ مورغانه فوروش̌ طرف خو پايا گاچ̌ آدمان̌ مانستن اوساده بوگوفت كی گه يا من شلما؟ اوردكان̌ مانستن ايجور را بوشؤ مرا خنده بيگيفت ولی خودما بداشتم. مرداك نه بنا نه اوساد فقط پوشتا كوده‌فچمسته خو تورش̌ خيكا بداشته اون̌ طرف
مشتی واگردست بامو زناک̌ جولو بوگوفت دينی؟ دينی آدم̌ رئه چوتو گب بيرون اوريد؟ بازون بناگوده زهار زئن. آخر شمه را گيد كاسب، شمه را گيد موسلمان. شيمه موسلمانی يا روس و ارمنی بگم چی بوكونه!مشتی يا ده نشاستی آراما كودن. آتش دكفته بو ان̌ جانا ول زئيی. دئه می گيا گوش ندايی، ده مرا نيدئیی. میايسأن صلاح نوبو.
را دكفتم. دس فروشان جمعا بوسته بيد هر كی ايچی گوفتی:
– يحيی باز شلوغا كوده
– بابا أن̌ هر روز̌ كاره.
– كاسبكاران̌ سرگرمی هأنه دئه برار. مشت̌ يحيی نبه روز شب نيبه كی.
تاتایی (عکس): ایمان درویش روحانی
دیدگاه‌ها
3 پاسخ به “مشتˇ یحیی”
سلام
در مورد آن پل زيبا كه گفتيد ببينيد اما كسي نمي دانست كجاست:
ئه پورد نياكو مئني ئاستانه ˇتوابع جه نها .
(اين پل در نياكو از توابع آستانه قرار داره .)
اين هم لينكش:
http://niyakoo.blogfa.com/post-6.aspx
سلام
یک ایمیل به من رسید درباره شکار تو ایارن و تبلیغش
خیلی مشمئز کننده است
چون احتمال زیاد خیلی از عکس ها متعلق به گیلان و البرز است
بدونیم چطور در این کشور دارن حیات وحش رو نابود می کنند
لینکشو می ذارم که این افتخارو !!! شما هم ببینید
http://www.iranjasminsafari.com/photo-iransafari00.htm