من و سيا کلاچ

راس گیدی آدم که دمˇ مؤته تومامˇ انˇ زندگی فیلمˇ مانستن أیه أنˇ چومˇ جلو. هَتؤ کی أ آسمان و زیمینˇ میان من تانم خیلی چیزانا می چومˇ جلوب بیدینم.
زنای کی می شانه، أنˇ دوتا پا تکیه بو، مرا بوگؤفت «تو اونی نییی کی من خیال کودیم.» أنˇ پایانا جه می شانه فاکشئم بیرون، درازأ کشئم أنˇ ویرجهٰ: «ولی سی سال می فکرˇ ذکر أن بو کی ترأ واشوم.»
پوشتأ کود.«تو هیچ‌کی‌یا وانشویی.»
احساس بوکودم ایچی می گولی‌یا بیگیفته داره «پس من أن همه سال کو خرأ شبیه بوم کی نانستیم؟»
«نانم، بگرد خودتˇ خرأ پیدا بکون».
خانه جا بزئم بیرون، نه اونˇ واسی کی خرأ بیاجم، باموم بیرون کی می پوشتا نیگاه نوکونم. می زن آخری نفر بو کی أ حرفا مرأ بزئه، آخری اومید.
جه می پئر، اولین گب کی مرأ یاده أنه کی بوگؤفت تو شبیه اونی نییی کی من خیال کودیم. وختی می مارأ زئی بفأمستم کی می مار اونˇ شبیه نبو. وختی کی می پئر مردن‌دوبو تازه من بوستن‌دوبوم شبیهˇ اون. خودش بوگؤفت الان ایپچه مرأ واشؤن‌دری.
هتؤ شیرجه شؤن‌درم زمین. سیاکلاچˇ چوم کی مرأ دکفت ای دفایی أنا خوشکأزئه. می سرˇجور بئسا چند تا نؤک بزئه مرأ، شاید خاب دئن‌دره. مطمئن کی ببؤست، می أمره  شیرجه بامو.
تا فرصت دارم وا یاد بأرم چه سالانی کی شبیهˇ هزار نفر ببؤستم ولی هیچکی می شبیه پیدا نکودم. سوج داره آدمˇ چومˇ دورونا ای نفر فأندره بگه کی واقعن خیال کونی شبیهˇ کیسی؟ می رفیقˇ جانجانی بو کی مرأ بگؤفت، اونی کی سی سالˇ آزگار کس‌کسˇ أمره بنیشتیم ویریشتیم و بخوردیم و بزئیم.
نتانم بفهمم چره انقده خاستیم شبیهˇ همه ببم؟
رییسˇ اداره مرأ بخاست. مُورد داشتیم. کم‌حوصلگی أنˇ سرمچه جا وارستی «آقا تو چرا مثل همه‌ی کارمندان اینجا نیستی؟» معنیˇ حرف أنه: مرأ چی مرگأ زئه؟
«قوربان خیلی سعی کونم کی أیه کارمندانˇ مانستان شریف ببم. أسا مرأ خوشانˇ مانستان ناندی، بفرمایید بنده چه واسی بوکونم؟»
«سازگاری کن آقا، اصلاح کن خودت رو، این همه شکایت؟» چن تا نامه‌یأ فأدا می دس. ایتایا بخاندم طرف حرف ناشتی بزنه بینویشته بو کی من همش برای رفعˇ حاجت، زنانه مستراحˇ طرفأ شمه. جه دستشویی کی بیرون أیه یا خو شلوارˇ زیپأ راهرو وسط فأکشه‌یه بوجؤر، یا چندبار برنامه‌ی زنده ضبطˇ موقع وختی مهمانˇ ارجمند حرف زنه، دوربینˇ پوشت پارازیت ولأکود. نامهٰٰ‌نأ بنأم میزˇ رو. اوساده تاودأ آشغال جأوه میان.
«برو».
گایی اونقدر قروقاطی‌یم کی خیال کونم ای نفر می درونˇ میان ایسا کی نتانم اونأ بشناسم، ای نفر کی همش مرأ دستور دهه کی چی بوکونم. الانˇ مانستان کی أی‌دفا أنˇ حرفا گوش بکودم مرأ سی طبقه ساختمانˇ جا تاودأم بیجیر.
کلاچ واورسئه «تو چره؟ أن منم کی واستی خودمأ بوکوشم».
بیدئم کلاچ بال نزنه هتؤ می أمرٰه شیرجه آمون‌دره.
بمانستم می‌رِه. واورسئم «تو چره؟»
«می قصه سرˇ دراز داره».
«وخت داریم. تو بوگو».
بینیشت می شانه رو، می گوشˇ کوف. «من اونی ایسم که خاستی کبکˇ مانستان راه بشه خو راه شؤنأ جخترأدأ».
مرأ یاد بامؤ «أ داستانا کتابˇ فارسی میان بخأندمه».
آه بکشه، أنˇ نفس دوبو می گوشˇ میان. هتؤ کرأ شیرجه شؤن‌درم. اونم هوتؤ می شانه سر.
«تا آخر کی نخاندی، نینویشتید کی بخانی».
کنجکاو بوبوستم. «داستانˇ آخر چی بو؟»
«واورس جه کؤیأ شروع بؤستی. جه دویست و پنجا سال پیش. او زمان کی کلاچ بؤنˇ جا خستهٰ بوبؤستم. جه سنگ و چکال که زاک و زوک می‌رِه تاودایید، هرجا کی نیشتیم داد زئیدی بلافوگؤردسته بامو، مرأ کیش داییدی. چلکˇچلان‌بگیفته کلاچان دؤرˇ هم لاف زئیدی. صابون و پنیر دوزدی و لجن‌خوری أمی پیله کار بو. اون زمان بو که عاشقˇ ایتا کبک بوبؤستم… بوگؤفتم خایم تی مانستن ببم. تی نازˇ رایأ بشم. تی قشنگˇ صدایأ بخانم. راه بوشؤم اونˇ مانستن. بخاندم جه دیل و جان کبکˇ مانستن. باخی‌یا تو دانی چی بوبؤسته. بوبؤستم ایتا شالکی.
من اونی نبوم کی خاستیم ببم. می همˇ غم أن بو فقط کبکˇ مانستن ببم ولی نأ أن بوم و نأ اون. به أن خوش بوم که تنها نمانم. مهم نوبو غروب سر أشأنأ دس کله ببم».
«آقا کلاچئه عجب حکایتی!»
کلاچ خنده بوکود. «من خانم کلاچه‌یم نه آقا. کیتاب فارسی میان بینویشته داره؟»
گاهی فکر کونم که دونیا نر و ماده میان قسمت بوسته داره، پس نصفˇ دونیا جه من جوخفته نأ، أنˇ واستیه کی همیشه کم دارم. چی بؤستی دونیا أگه من هر دو بوبوسته بیم؟ ای نفرأ شناختیم أمی همساده بو، أنˇ رازأ فقط من ایتا دانستیم، ای روز أنأ واورسئم تو کی هر دوتا ایسی دونیایا چوتؤ دینی؟
واگردست بوگوفت «می درد أن نیه، مهم أنه کی دونیا مرأ چوتؤ دینه».
«یعنی کیتاب ای‌جور دیگر بینیویشته».
کلاچ خو فیله‌یا فَوَرد و بوگوفت «تو فکر بوکون من هو سیا کلاچی ایسم که ایتا پیله صابون قالب به دهن، دارˇ جؤر نیشته بو».
مرأ یاد بامو «آقا روبایه بامو دارˇ جیر. مرأ کی یاده پنیر تی دهن دوبو، نأ صابون. کیتاب فارسی کلاس دؤ بخاندمه».
أنأ خوش نامو. «أگه من او سیا کلاچم، دانم می دهن چی دوبو. تازه همهٰ کوناکوناکا بخانده داری. أن سیاکلاچانˇ چاکوده گبه. روبایˇ چوم کی مرأ دکفت ماتأ بؤست، لالأ بؤست، هؤلأ بؤست. عاشقˇ می پر و بال بوبؤست. می چومان، می نازˇ رایأ کی شاخه رو شوییم، می طلایی نوکأ کی آفتابˇ جا برق زئیی. أنˇ صدا لرزستی وختی بوگوفت فقط تی صدا بمانست کی می کارأ تومامأ کونه. بخان کی تی صدا می گوشˇ جا خوشتر جه کوکویه. سیاکلاچان خؤب دانستیدی کی چی ببؤ. عشق و عاشقی بو أمی میان. می‌ره داستان چاکودید، دانستید کی روباه صابون نوخوره. اونأ پنیر چاکودید کی جه می دهن بکفته تا ترأ باور بأیه کی روبایه پنیرˇ واستی می تعریفأ بوکود. همه باور بکودید. دویست و پنجا ساله کی خأیم مرأ بوکوشم هأی ایمرو فردا کونمه. وختی دانی کی خایی خودتأ ای روزی بوکوشی، بهانه داری کی زندگی‌یأ ای جور کش بدی. ترأ کی بیدئم کی بال نزنی بدأنستم کی ترأ خؤردأکودید می مانستن. ترأ داستان چاکودید».
کلاچ خو بالأ جوفتأکود بچسبانه خو دو طرفأ. پور زمات نمانسته. چوم می شین دکفته هر دو کرأ شیرجه شؤن‌دریم. کلاچ داد بزئه «بئس گب دارم» بوگؤفتم کی دئه وختی نارم. تا دهن واکونه بگه دکفتم دریا آبˇ میان. کلاچم دکفت می مره. داد بزئه «می عشق نأ کبکه نه سیویدˇ کلاچ نأ او روباه. الان کی فکر کونم تانی تو بیبی، تی دونیا…».
سی ساله سیاکلاچ می سرأ توک زنه کی تو اونی نییی کی من خیال کودیم. تو اونی نییی کی من خیال کودیم. تو اونی نییی کی من خیال کودیم. تو اونی نییی کی من خیال کودیم. تو اونی نییی کی من خیال کودیم. تو اونی نییی کی من خیال کودیم.

رشت – ۲۰ آذر ۱۳۸۷

سربس: گیله‌وا ۱۰۲