ایمسالم هنده نؤروزˇبل بمؤنسه بی‌مجوز! خؤب کی نیگا بکونیم تینیم بینیم کی تقریبن ای چن سالˇ مئن هر سال نؤروزˇبل یا بی‌مجوز برگوزار ببؤ یا اگرم مجوزˇ همره بو، اونˇ برگوزاری مئن یک موشکلی پیش باردن. یا آتشه تونداتوند و ووتولأبؤ دکوشانئن یا بشؤن او جؤر و میکروفون‌به‌دس، دئه ویل‌کونˇ معامله نبون و نؤروزˇبله چاگودن «جؤنگˇ شادی».
چن ساله کی دئه هیچ جوره نؤروزˇبل مجوز هنگینه. امما مگه نؤروزˇبل آیین نیه؟ داب نیه؟ پس چره مجوز لازم دأنه؟ مگه آیین و داب نی مجوز خأنه؟ مثلن مگه بنه هف‌سین دچئن و محرمˇ مئنˇ چل‌منبر و سفره‌ی ابوالفضل و علم‌واچینی و کول‌کولˇچارشمبه وأسی مجوز «اخذ گودن»؟! البته ای آخری چن سالی مغضوب بو و هی باعث ببؤ کی او قشنگی جشن تبدیل ببون به ای میدانˇ جنگی کی ای سالؤن دئه‌دریم کی مردوم او تش دچئنˇ جا کی به زعمˇ آقایان آتش‌پرستی به حیساب أمأ، ترقه و نارنجک و دئه ای اواخر بؤمبˇ دستی همره شادی بکونن کی هر سال چندین و چن نفرˇ عیده ایشؤنˇ خانواده به زهر کؤنه. مو ترسنم مؤدیران و مسئولانˇ عزیز کی خوشؤنˇ میز و صندلی وأسی‌م کی ببون، حاضر نین هرماله ریسک بکونن، سرآخر نؤروزˇبلم چاکونن کول‌کولˇچارشمبه مورسؤن.
دوأریم؛ اصلˇ گبˇ جی دورأبؤیم. مگه آیین و دابم مجوز خأنه؟ گونن: چره نخأنه؟ یعنی علم‌وأچینی‌م مجوز خأنه؟
مو گونم چی بئتر! عدو شود سببˇ خیر اگر خدا خواهد! مو گونم اصلن نؤروزˇبله نوا مجوز هدأن. هرگز! نؤروزˇبل خأ هیتؤ مردومˇ دیلˇ مئن جا بکونه. هیتؤ هرکی خو شهر و دیارˇ مئن نؤروزی تش دچینه و بازون به جایˇ یکته رسمی و اوتوبکشه نؤروزˇبل، ده ته، صد ته، هزار ته نؤروزˇبل بدأریم کی اونˇ همه چی مردومˇ دس دبون. هوتؤ کی تا هیسه بو. هوتؤ کی هو اول بار کی نؤروزˇبلˇ دابه هنده سرأیتیم، اینˇ هیمه و اینˇ نفت و اینˇ شیب و دسکلا و اینˇ ساز و ناقاره و اینˇ شادی و اینˇ یادگاری عکس گیتن و این کسکسأکتن همه أمه شی بو. مردومˇ شی. هوتؤ کی گاگلف بعضی‌ئن شؤعار دئنن «خودجوش»، ای‌دفأ واقعن خودجوش ببون.
هی ایمسالˇ مورسؤن کی ای همه آدمؤن وختی بدئن مسئولینˇ کشوری و لشکری هلئه-هلئه آتشˇ جی ترسنن و قراره بئسن خوشؤنˇ مافؤقˇ اجازهˇ رافا، خودشؤن دس‌به‌کار ببؤن. هی ببؤ کی ایمسالˇ نؤروزˇبل همه سالˇ جی خؤجیرتر ببؤ.
هیمه ننأبو؛ هرچی نم‌بیته و هیستˇ چوب و خال بو کس به کس جمأیتن و نفتم محلˇ مئنˇ همساده خؤنه بأرده و همه‌ته‌یی شیب و شول و دسکلا مئن، بی این که یکته مسئول و مؤدیرˇ پرپرهٰ بگیرن و اینˇ سؤخنرانیه بنیشن، حتا بیاینکه یک نفر یکته میکروفون دسأگیره، بی هیچ جؤردستی و جیردستی‌یی، بی هیچ آقابالاسری، بی هیچ اؤتوریته‌یی. همه کس‌به‌کس، کسؤنه واشؤیم بیاینکه کسؤنه وابمؤنیم. همه آدمˇ معمولی بیم. هی‌کسم شادی و خوشالی وأسی أمره بودجه هندأ و ردیفˇ بودجه تعیین نوده! هرچی‌م بودجه و ردیفˇ بودجه ایسه نوشˇ جؤنˇ مؤدیران و مسئولان و بقایˇ عؤمرˇ أمی نؤروزˇبل!
نؤروزˇبلˇ بی‌مجوز مؤنسن، أمره یاد بأرده کی نؤروزˇبل أمی پدربابایی دابه و أمی سامانˇ آیینه و آیین و داب نی مجوز نخأنه. أمره یاد بأرده کی قرار نیه هر سال نؤروزˇبل یکجا و متمرکز برگؤزار ببون. قرار نیه اون‌ئبه اوجور انگاره گیتن کی بعضی‌ئن خوشؤنˇ سمینارؤن و بؤزؤرگداشتؤن‌‌ئبه انگاره گینن. هر ته شهر و دیارˇ مئن خأ نؤروزی تش دگیره و آدمؤن اونه دؤرأکونن و کسؤنأجی بخؤنن:
گوروم، گوروم، گوروم بل
نؤروز ما و نؤروز بل
هر سال ببی سالˇ سو
نؤ ببی خؤنه واشو
سراخر گب اینکه ایمسالˇ نؤروزˇبلˇ تاتایی‌ئنه -کی زیازˇمئن برگؤزار ببؤ- نیما فرید مجتهدی بیته. شیمه نؤ سال موارک ببون. شیمه جؤن ساق. شیمه خنابدؤن.
دیدگاه‌ها
5 پاسخ به “تا قاصد میلیون‌ها لبخند گردم…”
نؤروزبل موارک
البته ورگ از ایته مسئله هم نباستی غافل بوستن و اون انکی آسمانم شیمه امره خیلی راه بمو
وگرنه عوامل و دست اندرکاران جنگ شادی پیش تر از شمان امراسمه دورون حاضر بوستیدی، ننم نبوستیدی؟!
در پاسخ به بیداد:
نه. اصولا مراسم مجوز نداشت و هین واسی جنگ شادی جی‌م خبری نبو. البته هوا همراهی بوده چون آتش و آبه با هم داشتیم و نؤروز وله وارش جیر بدیم. امما هیچ مسئول و مؤدیر و مجری جی خبری نبو. چی أفتؤ مئن و چی وارش جیر.
سلام برأر
خؤبی؟
3 ماه اولهتقویمه چآتأم
دوس دأشتی بیه یه سری بزن
سلام و احترام
تصور نمی کنم برای انجام چنین مراسمی نیاز به داشتن مجوز باشد. به هر صورت این حق برحق ملت گیلک است که آغاز سال نوی خود را به شیوه ی خود جشن بگیرد. من گیلک نیستم اما به فرهنگ گیلکان علاقه ی بسیاری دارم و معمولا کتاب هایی را که به زبان گیلکی یا درباره ی گیلان چاپ می شوند مطالعه می کنم. متاسفانه حتا بسیاری از دوستان گیلک من با این جشن آشنا نیستند و چیزی در رابطه با آن نشنیده اند. شاید مهمترین کار آشنا کردن ملت گیلک با فرهنگ انکار شده ی خود باشد. علاوه بر آن تصور می کنم گیلک ها باید سایر ملت های ایران را نیز بیش از پیش با فرهنگ خود آشنا کنند و برای این کار باید آثار ادبی و نیز کتاب هایی در رابطه با فرهنگ خود را به زبان های دیگر ترجمه کنید. آشنایی عمومی با یک فرهنگ برای آن پذیرش عمومی به همراه می آورد. با توجه به اینکه در کوردستان ما هم جشنی با همین نام(آتش نوروزی) در روز 1 فروردین انجام می شود تصور می کنم می باید زمینه ای برای معرفی فرهنگ ها به یکدیگر به وجود بیاید. تاکنون در کوردستان(چه در تورکیه چه در سوریه و چه در ایران) مجوزی برای برگزاری مراسم آتش نوروز داده نشده اما این مراسم هر سال برگزار می شود. فکر می کنم مجوز اصلی را باید از افکار عمومی دریافت داشت.
سپاس و احترام